اول:
دقیقا حس معتادیو دارم که ترک میکنه و دوباره، این بار بدتر به دام اعتیاد گرفتار میشه.ولی دیگه مواد نداره :((فکر کنم این جمله رو تو یه پست دیگم گفته بودم نه؟)
گریز به سوی کتاب هم تموم شد.یهو به خودم اومدم دیدم گردونه تموم شده و من دیگه نمیتونیم فرار کنم. برای همین سر جام وایسادم و به دوردست خیره شدم که کلی کتاب دیگه منتظرم بودن تا به طرفشون بدوم. از اونطرف، پشت سرم زندگی داشت بهم چشمک میزد. برعکس اون جمله قشنگ ادبیات گریزی است به سوی زندگی» من عملا داشتم از زندگی فرار می کردم.
کتاب خوندن بی حسم میکرد.لمس شده بودم طوری که لازم نبود به اورسینه نصفه کاره، امتحانات در حال نزدیک شدن، درس های نخونده، زبان رها کرده و فکر کنم. این وسطا هم هی حرفای مهران مدیری رو در باب کتاب خوندن و فوایدش می شنیدم و می گفتم:خب.من که دارم کتاب میخونم دارم کار مفیدی میکنم دیگه مگه نه؟ ارزش وقتم رو داره مگه نه؟» و همین باعث میشد آروم بشم.
بعد از بیست و پنج و نیم تا کتاب خوندن(یکی از کتابهای موراکامی نصفه موند) و به نصف رسوندن چالش گودریدز، میخوام اعتراف کنم.
اعتراف کنم که هیچ چیزهیچ چیز رو به اندازه کتاب خوندن دوست ندارم.
اعتراف کنم که واقعا تنها دوستی که در هر زمانی میشه بهش روی آورد کتابه. حتی انیمه هم نیست.
اعتراف کنم که وقتی کتاب میخوندم، واقعا ازشون لذت می بردم. دوباره اون حس غرق شدن بین کلمات و صفحات و احساسات و رفتارها رو داشتم.
اعتراف کنم که کتاب نوشتن بدون کتاب خوندن غیرممکنه و اگه مغز نویسنده باک باشه، باید هر ازچندگاهی توش سوخت بریزی تا یادت بیاد کتاب خوندن چطوریه. که کسایی که دارن کتابتو میخونن، متوجه کلمات زیبا و دلنشینت نمیشن. اصلا نمی فهمن کی ضمیر به کار بردی و کی اینتر زدی. اصلا توجه نمی کنن به توصیفات دقیقت از مکان ها واشخاص. کسایی که کتابت رو میخونن فقط متوجه روح کتاب میشن.
اعتراف کنم که یادم اومد داستان چیه. یادم رفته بود. واقعا یادم رفته بود داستان فقط یه روایت از زندگی هاست. باید یذاری زندگی ها حرکت کنن، روی همدیگه بلغزن، با هم ترکیب بشن، همدیگه رو نابود کنن.باید بذاری تو دنیایی که براشون خلق کردی راه خودشونو پیدا کنن.
اعتراف کنم که خیلی چیزها یاد گرفت. درباره خونه، خانواده، عشق، نوجوانی، وطن،مرگ، والدین، سیاهی، دروغ، حقیقت و.کتاب. بیشتر از همه درباره کتابها یاد گرفتم.
پس.ممنون بابت این زمان سحر آمیز.کامی-ساما :)
(مقایسه شود با
این پست!)
دوم:
از لذت های دنیا اینه که نصفه شب، وقتی خودتو خواهرت خوابتون نمیبره، پاورچین پاورچین بری هندزفری مادر رو از زیر دستش کش بری و با در بسته تا ساعت چهار و نیم ناروتو(به قول باران زاهد الکی) نگاه کنی. ساعت خواب کودک هم برود بهبهشت.
از رنج های دنیا این است که بدانی همچین شبی هرگز تکرار نمی شود. چون یا اینترنت قطع است، یا فیلیمو بسته، یا تو خوابی، یا خواهر.
اما لذتی بزرگتر از این در دنیا این است که نصفه شب، بارانت بپرسد:آبجی.یه جایی تو توکیو بگو. و تا صبح یک سفر google earth گونه به توکیو بروید و برگردید.
سوم:
- ماریا ماریا.اگه گفتی چی شده؟
+چی؟
- آرک در جست و جوی سوناده (ناروتو) رو تموم کردم.
+ نگوووووو! تو دیگه کی هستی بابا!$_$
چهارم(در ادامه دوم):
بخشی از مکالمات من و باران:
-آبجی نگاه کن.موتور سیکلت
+اهههه چه ماشینایی دارن
- نیگا نیگا.اونجا نوشته رامن فروشی.چه صندلیایی
+(اشک در چشم) باران.
-چیه آبجی؟
+(بغض) این برج توکیوئه یا دارم خواب می بینم؟
پنجم:
از مکالمات یک سادیسمی
- ماریا.
+نه
-ماریا.
-ادامه نده
+(چشم های پر خون و لبخند شیطانی) توکیو غول.
-میدونم میدونم
+1000 منهای هفت
- :|
+ 103 تا از استخوناشو شد.
- :|
-هلن؟
+
عاشقشم!
درباره این سایت